De rest van Thailand

Hallo!!

OK, het was het even stil. Ik kon me iedere keer niet zetten tot het schrijven van een blog. Maar ik wil jullie wel even laten weten dat het goed gaat hier!

De vorige keer zei ik al dat ik alle indrukken van de afgelopen tijd even moest laten bezinken. Ik zie zoveel dingen die me aan het denken zetten (op een goede manier!), spreek zoveel mensen die allemaal op hun eigen manier hun reis plannen, en probeer hierin mijn eigen ritme en rust te vinden. Ik probeer een beetje te ontdekken hoe de wereld in elkaar zit, hoe mensen in elkaar zitten, wat ze drijft, en hieruit vooral te ontdekken wat mijzelf drijft en wat ik belangrijk vind. Jaaahh, het is niet alleen maar feest hier :) Maar dat moet ook niet, daarvoor wilde ik er ook niet tussenuit.

Tijdens het schrijven was ik vooral aan het evalueren en wist ik iedere keer gewoon niet waar te beginnen. Ik zal er verder niet teveel op ingaan. Maar het hoeft geen geheim te zijn dat ik niet alleen maar op reis wilde om te feesten, te vluchten (wat ik vaak hoorde) en even niet aan de dagelijkse realiteit wilde denken. Ik wilde vooral op reis om te ‘resetten’ en mezelf weer opnieuw leren kennen, wat dat dan ook zou mogen betekenen. Blijkbaar was ik op een punt beland waar dat even nodig was. Op het moment dat ik vertrok had ik nog geen idee wat me te wachten zou staan, en ik was gewoon 'fucking' gespannen en nerveus. Mijn verstand vroeg zich iedere keer af waarom ik dit nou zo graag wilde doen, had angst dat het avontuur enorm zou gaan tegenvallen, en overwoog vooral of het niet beter was om maar thuis te blijven. Maar wist ik heel goed dat ik mijn besluit moest doorzetten. Ik zou er spijt van krijgen als ik nu weer direct een baan zou vinden, zonder eens bij mezelf te rade te gaan. Toen ik tijdens het schrijven van een sollicitatiebrief zonder na te denken weer opschreef dat ‘mijn competenties prima aansluiten bij de geboden vacature, dat ik van waarde kan zijn voor het bedrijf en dat ik gemotiveerd ben om mijn bijdrage te leveren’, besefte ik me ineens dat ik dit niet vol zou gaan houden. Ik moest nu maar eens gewoon doen wat ik al zo lang wil doen. Een ander deel van de wereld verkennen en ontdekken wie ik ben, wat ik belangrijk vind zonder alle ruis van het dagelijkse leven om me heen.

En nu ben ik inmiddels een half jaar verder na mijn besluit. En wat het me nu allemaal heeft opgeleverd weet ik nog niet, daar kom ik achter als ik terug ben. Ik doe heel graag een poging om het uit te leggen als ernaar wordt gevraagd, maar ik denk dat ik het niet eens in goede woorden kan uitleggen. Ik laat het maar op me af komen. Ik ben wordt hier geen ander persoon, ik verricht geen grote daden en als ik terug ben zal ik nog geen wereldverbeteraar zijn, maar wat het ook is, het MOET wel een ervaring zijn die mij voor de rest van mijn leven bijblijft. Al is het alleen maar dat ik het leven een klein beetje meer durf aan te pakken. Misschien is dat wel de grootste winst.

OK, weer even genoeg overpeinzingen voor vandaag ;-) Wat heb ik hier eigenlijk uitgespookt? Teveel op om te schrijven, laat ik dat alvast maar meteen zeggen.

Waar was ik? De laatste keer dat ik mijn verhaal had gedaan, was nog op Koh Samui. Het lijkt voor mij alweer een eeuwigheid geleden dat ik daar zat. Eigenlijk heb ik geen besef van tijd op dit moment. Ik verwonder mij alleen af en toe dat er alweer een week om is. Het gaat gewoon zo verschrikkelijk snel. Ik heb overigens besloten dat ik op 6 december weer terug kom naar Nederland. Of ik het langer zou kunnen volhouden? Als ik de middelen had zou ik dat wel kunnen, misschien een maand, twee maanden. Veel mensen kunnen lang, heel lang wegblijven van huis. Reizen als een lifestyle zit er voor mij echter niet in, ik heb gewoon nog teveel goede redenen om naar huis te komen. Gelukkig! Zonder ernaar te verlangen, kijk ik daar wel naar uit.

Maar waar Koh Samui een wat teleurstellende ervaring was, was het op Koh Tao prachtig! Ik heb er een fijne week gehad. Mijn grootste dilemma elke dag was of ik stokbrood met verse kip, of toch een Thaise kokosnootcurry moest bestellen voor het ontbijt. Het hostel was gezellig, zeker na een aantal dagen alleen te hebben doorgebracht. De gezamenlijke ruimte was een goede plek voor wat luchtige gesprekken, en ze gingen vooral over wat er die dag geleerd moest worden voor de PADI-duikcursus, of welke stranden en duiklocaties het bezoeken waard zijn. Ik was blij dat ik mijn cursus al had gedaan, dus ik kon direct een paar fundives doen. Ondanks dat het weer een bijzondere ervaring was, was het koraal niet zo indrukwekkend als in de Perhentian eilanden. Wel had ik hier het geluk om in een enorme school vissen te zwemmen die zich als een soort magnetisch veld voor me opende (je weet wel, wat je ook wel eens op TV ziet), zag ik een pijlstaartrog, en werd ik bedreigd door een triggerfish. Toen we weer bovenkwamen vertelde mijn instructeur me dat hij vergeten was om te zeggen dat ik niet te dichtbij moest komen, omdat ze nog wel eens agressief kunnen zijn in het beschermen van hun jongen. Ik bedankte hem vriendelijk voor de waarschuwing…

De dagen op Koh Tao gingen heerlijk relaxed voorbij. Gedurende de week heb ik vooral stranden bezocht, mooie wandelingen gemaakt, bier gedronken, veel gelezen en muziek geluisterd. Het zal wel een tik van me zijn, maar ik kan zo intens gelukkig worden van depressieve muziek. Ogen dicht en luisteren naar albums van Radiohead, Jeff Buckley, Asgeir, Maria Mena, maar vooral van London Grammar (wat een goddelijke stem heeft ze toch). Heerlijk wegdommelen en mijn hersens even uitzetten. Ze helpen me soms zelfs bij het stoppen van het piekeren en krijgen van mooie inzichten, die ik overigens na het afdoen van mijn koptelefoon ook snel weer vergeten ben. Zo belangrijk waren ze dus waarschijnlijk ook weer niet. Maar ontspannen word ik wel wel van! Na zes dagen op het eiland te zijn verbleven vond ik het ook wel weer mooi geweest. Heerlijk om te relaxen, maar het hebben van ‘niets doen’ als doel houd ik niet echt lang vol, op een gegeven moment wil ik me toch iets 'doen'. Al is het maar het lezen van een boek. Heerlijk dat ik daar nu de tijd voor heb. 'Absurde Overvloed' vond ik een fantastisch boek om te lezen en gaat in op de vraag waarom het toch zo verdomde moeilijk is om echt gelukkig te worden (ja dat vind ik erg interessant :)). Ook heb ik op het eiland wat tijd kunnen en willen besteden aan het doorlezen van mijn studiemateriaal. Als het dan toch moet gebeuren, dan maar in een hangmat op een strand in Thailand.

De rit naar Chiang Mai was een lange. Eerst 3 uur op de boot naar het vaste land, 2 uur met de bus naar het treinstation, om daar nog 2 uur te wachten op de nachttrein naar Bangkok. Tijdens het wachten weer een nachtmarkt bezocht (echt een van mijn favoriete activiteiten in Azie), totdat de trein arriveerde en ik mijn plek mocht innemen. Tegen alle verwachtingen in was het bed voldoende comfortabel, groot genoeg en had ik geen last van de veel te koude airconditioning in de trein. Ik heb dan ook goed kunnen slapen, totdat ik in de ochtend in Bangkok aankwam. Niet dat ik er dan al was. Op Bangkok station (op de dag dat de koning het loodje legde) heb ik een nog een kaartje gekocht voor de trein naar Chiang Mai. Een rit van nog eens 13 uur. Mijn lijden werd gelukkig wel verzacht door een leuke jonge dame die met haar gezin op vakantie was geweest in Phuket. Ze wilden me allemaal graag leren kennen en hebben me de gehele treinrit voorzien van lekkernijen en maaltijden. Wat mij goed uitkwam, aangezien ik zelf niets bij me had en er in de trein erg weinig werd uitgedeeld. Om half 9 in de avond, 31 uur nadat ik was vertrokken, kwam ik eindelijk aan.

Ik ben hier, met een uitstapje naar Pai, ongeveer 2 weken gebleven. Na al het reizen, en afstrepen van mijn bucketlijst aan ‘hoogtepunten’ en ‘bezienswaardigheden’ kwam ik tot de conclusie dat dat toch niet helemaal de bedoeling kan zijn. Hoeveel ik ook zie of bezoek, ik weet nu al dat ik op Bangkok Airport iemand spreek die nog veel meer heeft gezien en gedaan als ik. Ik denk dat het een gevaarlijke valkuil is waar veel mensen in stappen. En ikzelf ben er ook schuldig aan. Ik probeer, ondanks de beperkte tijd die ik heb, niet te haasten en vooral te genieten van de plekken waar ik wél ben. Zo ook dus in Chiang Mai, wat de een na grootste stad van Thailand is, maar op de een of andere manier vond ik dat hier een heel fijne sfeer hangt. En met alle mogelijkheden die de stad biedt op het gebied van eten, welzijn en de mooie natuur in de omgeving vermoedde ik dat ik hier wel iets langer kon blijven.

Het begon allemaal met het ontmoeten van Luis uit Chili, die ik al direct bij het uitstappen van de trein, op zoek naar een taxi tegen het lijf liep. We raakten aan de praat en hij bood me een slaapplek aan in ruil voor een maaltijd. Plus de mededeling dat hij wel elke morgen deed aan meditatie. Ik zei dat dat geen probleem was, en in het kader van het ontdekken van nieuwe mensen / inzichten / ervaringen leek het mij wel leuk om dat eens van dichtbij mee te maken. Hij is een van de personen die ik me wel blijf herinneren. Elke morgen werd ik rond half 6 in de ochtend wakker van een kleine gong, de geur van wierrook en ‘Onze Vader die in de hemel zijt..’. Ik besloot me nog een keer om te draaien…

Luis, was tevens yogaleraar en had een gratis yogasessie in het stadspark georganiseerd. Daar wilde ik wel gebruik van maken. Een leuke mogelijkheid om wat nieuwe mensen te spreken en bovendien moet ik zeggen dat het een zeer fijne ervaring was. Als ik terug ben in Nederland ga ik zeker nog een aantal sessies doen om te zien of dit echt iets voor mij is. Ik heb verder goede gesprekken met hem gehad, en we hebben 2 scooters gehuurd en zijn naar het hoogste punt van Thailand gereden. Een vrij helse dag met stortbuien, koude temperaturen aan de top, indrukwekkende tempels, ondergelopen viaducten, en omdat Luis nogal zijn tijd nam om alles te kunnen bekijken, moesten we uiteindelijk in het pikkedonker, en met de regen in ons gezicht, terug rijden vanaf een stille bergpas terug naar de stad.

Het voordeel was wel dat ik nu al wat ervaring op de scooter had naar Pai, een dorpje op ongeveer 130 kilometer van Chiang Mai. Ik was de stad nog niet uit of er stond ‘Traffic Control’ voor mijn neus. Beleefd gaf ik mijn rijbewijs en verbazingwekkend genoeg mocht ik gewoon doorrijden. Ik had een 125cc scooter onder mijn kont, en hoewel ik niet precies weet wat in Nederland is geoorloofd is vermoedde ik wel dat dit iets teveel PK’s waren. Maar niets aan de hand dacht ik dus. Vlak buiten de stad had ik minder geluk. Alweer stond er een controle en werd ik aangehouden. Met mijn backpacktas achterop was ik een gemakkelijk doelwit. Opnieuw liet ik mijn rijbewijs zien, maar hij nam er geen genoegen mee. Nadat ik 500 baht had betaald, pakte hij mijn hand en legde die in de zijne. Blijkbaar hadden we een overeenkomst. Hij zei: “drive safely”, en wenste me veel plezier in Pai. Enigszins blij verrast stapte ik weer op de scooter en vervolgde ik mijn rit. Achteraf hoorde ik nog dat ik beter mijn ID-kaart had kunnen laten zien met 200 baht eronder geschoven. Dat zouden ze ook accepteren. Nou nam ik een gok om een scooter te huren zonder internationaal rijbewijs, maar om nu ook nog eens met de politie te gaan onderhandelen, of zelfs om te kopen, dat ging mij toch ook te ver.

De dagen in Pai waren, ja wat zal ik zeggen. Weer zo’n plek waar het prachtig is, maar niet te lang moet blijven. Beetje ronddobberen in het zwembad, potje poolen, boek lezen en muziek luisteren. Het uitzicht op deze plek was wel waanzinnig mooi. Elke avond had de zonsondergang weer een andere uitstraling, en het was mooi vanaf het gras of vanuit het zwembad met gelijkgestemden en een biertje hiernaar te kijken. De nachtmarkt hier was heerlijk en met veel westers eten, maar ondanks dat blijf ik toch iedere keer bij de sushi hangen. De overige dagen ben ik nog naar de Pai Canyon geweest en ben ik met Emma en Lee over de Pai-rivier getubed. Met de zon op m’n kop, een biertje in de hand en een mooie omgeving was het goed vertoeven.

Allemaal leuke ervaringen, maar het werd weer eens tijd om mezelf een klein beetje uit te dagen. Ik had besloten om via Couchsurfing een slaapplek te bemachtigen in Hanoi, Vietnam. Ik zou via Laos naar Vietnam reizen, maar gezien de beschikbare tijd en de mooie verhalen heb ik besloten om direct naar Vietnam te vliegen, zodat ik zoveel mogelijk tijd heb om dit land door te reizen. Uiteindelijk werd mij accommodatie en eten aangeboden, in ruil voor een weekend lesgeven aan kinderen in Yen Bai. Na alle ‘coconervaringen’ in het toeristische Thailand, waar ik veel mooie dingen heb gezien maar niet veel heb meegekregen van de armoede, hebben de ervaringen van afgelopen weekend me weer een beetje met beide benen op de grond gezet en besefte ik me weer een beetje hoe ongewoon het eigenlijk is dat ik dit allemaal kan doen. Ik heb het weekend doorgebracht bij een familie die graag wil dat hun kinderen iets meer wordt bijgebracht van de Engelse taal. En in het land van de blinden is de eenoog koning, dus ik werd met de auto en de scooter het hele weekend naar verschillende plaatsen gebracht om daar zo’n 1,5 uur les te geven. Blijkbaar was ik iedere keer een zeer interessante verschijning toen ik het pad of het plein opliep.

De familie was zeer gastvrij, en ondanks dat ze niet zoveel te besteden hebben als ik, want dat kon ik zo wel zien, ontvingen ze me toch als familie en waren ze erg blij dat ik wilde komen helpen. Het is natuurlijk maar voor een paar dagen, dus een verschil kan ik niet echt maken, maar ik ben blij dat iedereen zo enthousiast was. Het was een komen en gaan van de familie, die een zeer hechte band hadden, en op de zondag werd ik zelfs uitgenodigd om mee te gaan op een boottocht naar een kunstmatig stuwmeer. Het was gezellig, en hoewel ik vrijwel niemand kon verstaan werd ik volgestopt met van alles. Aan het einde van de dag mocht ik mee eten met de familie. Het is gebruikelijk om bij het eten met iedereen kennis te maken en de hand te schudden na een shotje 'rijstwijn' te hebben gedronken. Aangezien ik nog niemand kende zouden dat er aardig wat worden. Gelukkig had ik die dag al kennisgemaakt met Joel, een Franse jongen die de vriend was van een van de dames in de familie. Het bleek later hij die ochtend zijn familie ook voor het eerst had gezien. Ik heb hem in de middag dan ook niet gezien, hij was zijn kater aan het uitslapen in de auto. Maar gelukkig precies op tijd om me te waarschuwen voor het ritueel. Met de voorkennis die ik had nam ik na een paar shotjes te hebben gedronken maar het initiatief en bood ik zelf aan om een toast uit te brengen. Ik wist dat ze nog niet helemaal nuchter waren van de ochtend, en ik had dus een voordeel. Toen ik voor de 6e keer de bidonfles pakte om in te schenken vonden ze het wel goed. Op de weg terug bedacht ik me ineens dat de bestuurder, die mij weer naar mijn slaapplek zou brengen, ook flink had gedronken. Het zal allemaal wel kunnen daar...

Ik heb een fantastische paar dagen gehad, en heb dan ook maar aangeboden om contact te houden via Facebook als ze vragen hebben of wat dan ook. Weet verder ook niet zo goed wat ik terug kan doen. Het zijn van die momenten dat mijn dankbaarheid en nederigheid weer ietsje worden vergroot. Volgens mij helemaal geen slechte eigenschappen om wat meer te ontwikkelen en te beseffen.

Ik sta nu op het punt om te vertrekken naar Sapa, en ik hoop dat het weer iets beter wordt, want het is al dagen aan het regenen en relatief koud. De mensen verwonderen zich hier dat ik nog in een korte broek en T-shirt loop bij een schamele 21 graden…. De komende dagen ga ik een hiking doen door de rijstvelden en overnacht ik bij een gezin. De dag erop pak ik de nachttrein naar Halong Bay!!

Nou ik heb lang niet alles kunnen vertellen, maar het gaat dus goed hier. Ik verwonder me, verbaas me, geniet, leer, strijdt soms tegen mezelf, maar ben vooral dankbaar dat ik dit kan doen. Ik ga nog even door, ik verheug me erop iedereen weer te zien!

Groet!