Cameron Highlands & Taman Negara
Door: Bart Sijm
Blijf op de hoogte en volg Bart
13 September 2016 | Maleisië, Jerantut
Zo, ik heb weer een aantal dagen in te halen, en nu is wel een mooi moment. Ik zit alleen op de kamer in een hostel in de Taman Negara. Het regent nu, zoals bijna elke avond sinds ik mijn reis ben begonnen. Maar het is eigenlijk helemaal niet storend, het is zelfs wel even lekker omdat het dan net een paar graden extra afkoelt. UPDATE: Ik zit inmiddels op de Perinthian eilanden. Ik kan dus weer een paar dagen vastplakken aan deze blog.
Het vertrek uit Kuala Lumpur ging prima. Het openbaar vervoer is gewoon goed voor elkaar daar. Ik had alleen niet verwacht dat er bij het busstation zo’n enorme rij voor de loketten zou staan. Je moet daar via een balie een kaartje kopen. Eerst kies je met welke maatschappij je wilt rijden, vervolgens mag je een stoel kiezen, waar vervolgens totaal niet meer naar gekeken wordt. Maar goed, de touringcar was best luxe, ik mocht elke plaats kiezen die nog vrij was en er was genoeg beenruimte. Even de gelegenheid om rustig weg te zakken en de chaos van KL achter me te laten. Zolang we tenminste op de grote wegen reden, want na een uur of 3 sloeg de bus rechtsaf en toen begon het betere bochtenwerk bergop. Bergop is het voor de chauffeur gebruikelijk om bij iedere bocht even te toeteren, mocht hij een tegenligger tegenkomen die besluit in de bocht te gaan inhalen of af te snijden. Ik heb al meerdere bijna ongelukken gezien van personen die de bus wilden inhalen. Het was soms echt meer geluk dan wijsheid dat het allemaal goed ging.
Ik kwam aan in Tanah Rata, een plaatsje in de Cameron Highlands dat volop in aanbouw is. Het plaatsje wordt blijkbaar steeds populairder, want meerdere flatgebouwen rijzen hier uit de grond. Al snel kon ik inchecken bij een hostel. Ik kwam terecht op een kamer met 4 personen, recht boven een travellers pub. Achteraf misschien niet het beste idee, want het was erg luidruchtig tot 2 uur in de nacht. Vooral de wegrijdende scooters maakten nogal een kabaal. Maar goed, toen ik de kamer binnenkwam zat er al een aantal mensen. Uiteindelijk raakte in wat in gesprek met Igor, een freelancer uit de Oekraïne. We raakten wat aan de praat en hij stelde voor om de dag erop een pad te gaan bewandelen die hij zelf ook al had gelopen. Het was hem zo goed bevallen dat hij die nog wel een keer wilde doen. Een reizigster uit Nederland zat ook op de kamer en wilde graag aansluiten. Het was inderdaad een mooie wandeling, met een prachtig uitzicht als beloning voor de pittige beklimming. In de afdaling hebben we een aardbeienplantage bezocht en ons tegoed gedaan aan een wafel met verse aardbeien.
Ik denk dat het ook gelijk de leukste activiteit is geweest die ik daar heb gedaan. De volgende dag wilde ik nog wel een ander pad bewandelen en een waterval in de buurt bezoeken. Na een flink stuk langs de openbare weg te hebben gelopen bleek deze echter gesloten te zijn. We moesten dus via dezelfde weg weer terug. Wel heb ik daar een aantal theeplantages gezien. Het zijn een paar mooie idyllische plaatjes die ik heb kunnen schieten, maar verder viel het me een beetje tegen. De eigenaar van het hostel vertelde me nadien dat de Cameron Highlands vooral zo populair zijn bij de lokale bevolking omdat de temperaturen er zo aangenaam zijn. Het gebied ligt op ruim 2000 meter hoogte. Ondanks dat mij werd verteld dat ik er nog maar even van het fijne weer moest genieten besefte ik me nog niet dat het voorlopig de laatste keer zou kunnen zijn dat ik het zo aangenaam vind. Het was gewoon lekker Hollands zomerweer. Ik denk dat ik over een aantal weken toch ga verlangen naar wat verkoeling.
Ik vond het na 3 dagen wel weer goed hier. Er is mij verteld dat ik langzaam moet reizen als ik het langer wil volhouden, maar op dit moment voel ik me vooral een toerist die via luxe touringcars rondreist van de ene naar de andere bezienswaardigheid. En met alle mensen die ik de afgelopen anderhalve week heb gesproken kan ik het lijstje van te bezoeken landen aardig aanvullen (Nepal, Myanmar, Indonesie, Tibet, India, Filipijnen). Het maakt niet uit of ik 2 maanden of 2 jaar op reis ga, ik zal altijd keuzes moeten maken waar naar toe te gaan. Ik kan gewoon niet overal naartoe. Gelukkig heb ik die behoefte ook niet zo erg. Maar ik voel me bevoorrecht, en misschien dat de rust wat later in de reis komt en ik wat langer op een plek kan blijven. Ik vind het nu in ieder geval prima zoals het is, ik ervaar helemaal geen haast.
Ik heb de bus en de boot gepakt naar het Taman Negara National Park. In tegenstelling tot de eerste rit zat ik nu in een oude ‘minivan’ met nog 6 andere mensen. De wegen in Maleisië zijn over het algemeen niet goed. Heel leuk dat ze hier asfaltwegen aanleggen, maar van onderhoud hebben ze hier niet gehoord. Veel kuilen in de weg, en elke kuil die ze wel hebben aangepakt is er niet veel beter op geworden. Langs de weg zag ik verlaten autowrakken, en waar in Nederland wegafzettingen met grote verlichte borden worden aangegeven, staat hier iemand met een tak met een lintje te zwaaien. Het gaat hier allemaal wat makkelijker… Ik was blij dat ik het laatste stuk met de boot mocht varen, want dat had ik zo geboekt. En dat maakte veel goed. Het was het eerste moment dat ik onder de indruk was van de schoonheid van de natuur. Stroomopwaarts vaarde ik met een bulletboat door de jungle, langs in het water naar verkoeling zoekende buffels naar de Taman Negara.
De eerste dagen ben ik gaan wandelen door het National Park en ben de Bukit Teresek opgelopen. Een flinke klim, maar ook een geweldige ervaring. Rugzak op, waterfles en fotocamera mee. En mijn mobiele telefoon, want die is sinds ik gebruik maak van de app ‘Maps.Me’ onmisbaar geworden als navigatie. Goede training was het ook. Ik vind het heerlijk om een beetje af te zien en in mijn eigen tempo naar boven te lopen. Van tevoren wat uitzoekwerk verricht en gevraagd of ik de tocht die ik wilde maken in 1 middag te doen zou zijn. Het werd me afgeraden, maar met een beetje logisch nadenken kon het makkelijk. De afstanden waren niet al te groot en gelukkig hebben we nog de Lonely Planets en het internet. Een van de dingen die ik hier begin te merken is dat men je graag laat denken dat activiteiten en trekkings niet zonder gids te doen zijn en dat je moet BETALEN. Zowel hier als de dagen ervoor in de Cameron Highlands is dat het geval geweest. Ik verkies liever om zelf het gebied te verkennen. En als er dan toch iets leuks is waarvoor een gids nodig is kan ik dat altijd nog aanvragen.
De laatste dag heb ik nog wel wat geld uitgegeven om meer van het gebied te kunnen zien en heb ik met een stel uit Singapore een boot gehuurd, inclusief chauffeur. Het is lastig te beschrijven hoe indrukwekkend ik dat vond. Ik heb foto’s die aangeven hoe mooi de omgeving eruit ziet, maar het idee dat je met een boot zo diep het oerwoud ingaat en alleen maar prachtige natuur om je heen hebt vond ik geweldig. Oude bomen die over het water hangen, zonlicht dat op een prachtige manier op het water schijnt, de helderheid van het water, de dichtheid van al het groen dat er groeit en overal (echte oerwoud)geluiden van dieren die ik niet kon zien, maar wel horen.
Die middag kwam ik weer terug naar mijn hostel en zou ik nog even wat gaan relaxen voordat ik de volgende dag weer zou vertrekken naar de Taman Negara. Ik heb veel gelezen en ben blij dat ik de laptop mee heb om een film of een serie te bekijken. Natuurlijk hoef ik niet elk moment op te vullen met het kijken naar een scherm, maar het is gewoon prettig dat de mogelijkheid er is en ik vind het een fijne manier om de dag mee af te sluiten. Televisie mis ik overigens helemaal niet.
Ik zou net wat gaan eten toen er een jongen het hostel binnen kwam lopen. Hij was net terug gekomen van een tweedaagse wandeling met overnachting in een grot. Toen ik hem vroeg hoe het was vertelde hij me dat de gids die hem had begeleid was verdronken in de rivier. Hij was er nogal ontdaan van. Hij zocht afleiding en vroeg of ik zin had om ergens een vorkje te prikken. Ik had al gegeten, maar wilde hem wel even gezelschap houden. Op een van de drijvende restaurants hebben we nog wat doorgepraat over wat er was gebeurd. In de loop van de avond verscheen er steeds meer politie om een zoektocht te starten naar de gids.
Dit was de laatste dag in de Taman Negara. De dag erop besloot ik om door te reizen naar de Perinthian eilanden. Hierover kan ik ook weer van alles vertellen, maar ik kom er gewoon niet aan toe. Inmiddels ben ik begonnen aan mijn duikcursus open water. Ik heb vandaag de eerste duik gehad en wat ‘skills’ geleerd. Morgen gaan we op voor het echte werk en varen we naar ‘Turtle Bay’ en ‘Shark Bay’. Het ging vandaag goed, dus ik kijk er enorm naar uit.
Het vertrek uit Kuala Lumpur ging prima. Het openbaar vervoer is gewoon goed voor elkaar daar. Ik had alleen niet verwacht dat er bij het busstation zo’n enorme rij voor de loketten zou staan. Je moet daar via een balie een kaartje kopen. Eerst kies je met welke maatschappij je wilt rijden, vervolgens mag je een stoel kiezen, waar vervolgens totaal niet meer naar gekeken wordt. Maar goed, de touringcar was best luxe, ik mocht elke plaats kiezen die nog vrij was en er was genoeg beenruimte. Even de gelegenheid om rustig weg te zakken en de chaos van KL achter me te laten. Zolang we tenminste op de grote wegen reden, want na een uur of 3 sloeg de bus rechtsaf en toen begon het betere bochtenwerk bergop. Bergop is het voor de chauffeur gebruikelijk om bij iedere bocht even te toeteren, mocht hij een tegenligger tegenkomen die besluit in de bocht te gaan inhalen of af te snijden. Ik heb al meerdere bijna ongelukken gezien van personen die de bus wilden inhalen. Het was soms echt meer geluk dan wijsheid dat het allemaal goed ging.
Ik kwam aan in Tanah Rata, een plaatsje in de Cameron Highlands dat volop in aanbouw is. Het plaatsje wordt blijkbaar steeds populairder, want meerdere flatgebouwen rijzen hier uit de grond. Al snel kon ik inchecken bij een hostel. Ik kwam terecht op een kamer met 4 personen, recht boven een travellers pub. Achteraf misschien niet het beste idee, want het was erg luidruchtig tot 2 uur in de nacht. Vooral de wegrijdende scooters maakten nogal een kabaal. Maar goed, toen ik de kamer binnenkwam zat er al een aantal mensen. Uiteindelijk raakte in wat in gesprek met Igor, een freelancer uit de Oekraïne. We raakten wat aan de praat en hij stelde voor om de dag erop een pad te gaan bewandelen die hij zelf ook al had gelopen. Het was hem zo goed bevallen dat hij die nog wel een keer wilde doen. Een reizigster uit Nederland zat ook op de kamer en wilde graag aansluiten. Het was inderdaad een mooie wandeling, met een prachtig uitzicht als beloning voor de pittige beklimming. In de afdaling hebben we een aardbeienplantage bezocht en ons tegoed gedaan aan een wafel met verse aardbeien.
Ik denk dat het ook gelijk de leukste activiteit is geweest die ik daar heb gedaan. De volgende dag wilde ik nog wel een ander pad bewandelen en een waterval in de buurt bezoeken. Na een flink stuk langs de openbare weg te hebben gelopen bleek deze echter gesloten te zijn. We moesten dus via dezelfde weg weer terug. Wel heb ik daar een aantal theeplantages gezien. Het zijn een paar mooie idyllische plaatjes die ik heb kunnen schieten, maar verder viel het me een beetje tegen. De eigenaar van het hostel vertelde me nadien dat de Cameron Highlands vooral zo populair zijn bij de lokale bevolking omdat de temperaturen er zo aangenaam zijn. Het gebied ligt op ruim 2000 meter hoogte. Ondanks dat mij werd verteld dat ik er nog maar even van het fijne weer moest genieten besefte ik me nog niet dat het voorlopig de laatste keer zou kunnen zijn dat ik het zo aangenaam vind. Het was gewoon lekker Hollands zomerweer. Ik denk dat ik over een aantal weken toch ga verlangen naar wat verkoeling.
Ik vond het na 3 dagen wel weer goed hier. Er is mij verteld dat ik langzaam moet reizen als ik het langer wil volhouden, maar op dit moment voel ik me vooral een toerist die via luxe touringcars rondreist van de ene naar de andere bezienswaardigheid. En met alle mensen die ik de afgelopen anderhalve week heb gesproken kan ik het lijstje van te bezoeken landen aardig aanvullen (Nepal, Myanmar, Indonesie, Tibet, India, Filipijnen). Het maakt niet uit of ik 2 maanden of 2 jaar op reis ga, ik zal altijd keuzes moeten maken waar naar toe te gaan. Ik kan gewoon niet overal naartoe. Gelukkig heb ik die behoefte ook niet zo erg. Maar ik voel me bevoorrecht, en misschien dat de rust wat later in de reis komt en ik wat langer op een plek kan blijven. Ik vind het nu in ieder geval prima zoals het is, ik ervaar helemaal geen haast.
Ik heb de bus en de boot gepakt naar het Taman Negara National Park. In tegenstelling tot de eerste rit zat ik nu in een oude ‘minivan’ met nog 6 andere mensen. De wegen in Maleisië zijn over het algemeen niet goed. Heel leuk dat ze hier asfaltwegen aanleggen, maar van onderhoud hebben ze hier niet gehoord. Veel kuilen in de weg, en elke kuil die ze wel hebben aangepakt is er niet veel beter op geworden. Langs de weg zag ik verlaten autowrakken, en waar in Nederland wegafzettingen met grote verlichte borden worden aangegeven, staat hier iemand met een tak met een lintje te zwaaien. Het gaat hier allemaal wat makkelijker… Ik was blij dat ik het laatste stuk met de boot mocht varen, want dat had ik zo geboekt. En dat maakte veel goed. Het was het eerste moment dat ik onder de indruk was van de schoonheid van de natuur. Stroomopwaarts vaarde ik met een bulletboat door de jungle, langs in het water naar verkoeling zoekende buffels naar de Taman Negara.
De eerste dagen ben ik gaan wandelen door het National Park en ben de Bukit Teresek opgelopen. Een flinke klim, maar ook een geweldige ervaring. Rugzak op, waterfles en fotocamera mee. En mijn mobiele telefoon, want die is sinds ik gebruik maak van de app ‘Maps.Me’ onmisbaar geworden als navigatie. Goede training was het ook. Ik vind het heerlijk om een beetje af te zien en in mijn eigen tempo naar boven te lopen. Van tevoren wat uitzoekwerk verricht en gevraagd of ik de tocht die ik wilde maken in 1 middag te doen zou zijn. Het werd me afgeraden, maar met een beetje logisch nadenken kon het makkelijk. De afstanden waren niet al te groot en gelukkig hebben we nog de Lonely Planets en het internet. Een van de dingen die ik hier begin te merken is dat men je graag laat denken dat activiteiten en trekkings niet zonder gids te doen zijn en dat je moet BETALEN. Zowel hier als de dagen ervoor in de Cameron Highlands is dat het geval geweest. Ik verkies liever om zelf het gebied te verkennen. En als er dan toch iets leuks is waarvoor een gids nodig is kan ik dat altijd nog aanvragen.
De laatste dag heb ik nog wel wat geld uitgegeven om meer van het gebied te kunnen zien en heb ik met een stel uit Singapore een boot gehuurd, inclusief chauffeur. Het is lastig te beschrijven hoe indrukwekkend ik dat vond. Ik heb foto’s die aangeven hoe mooi de omgeving eruit ziet, maar het idee dat je met een boot zo diep het oerwoud ingaat en alleen maar prachtige natuur om je heen hebt vond ik geweldig. Oude bomen die over het water hangen, zonlicht dat op een prachtige manier op het water schijnt, de helderheid van het water, de dichtheid van al het groen dat er groeit en overal (echte oerwoud)geluiden van dieren die ik niet kon zien, maar wel horen.
Die middag kwam ik weer terug naar mijn hostel en zou ik nog even wat gaan relaxen voordat ik de volgende dag weer zou vertrekken naar de Taman Negara. Ik heb veel gelezen en ben blij dat ik de laptop mee heb om een film of een serie te bekijken. Natuurlijk hoef ik niet elk moment op te vullen met het kijken naar een scherm, maar het is gewoon prettig dat de mogelijkheid er is en ik vind het een fijne manier om de dag mee af te sluiten. Televisie mis ik overigens helemaal niet.
Ik zou net wat gaan eten toen er een jongen het hostel binnen kwam lopen. Hij was net terug gekomen van een tweedaagse wandeling met overnachting in een grot. Toen ik hem vroeg hoe het was vertelde hij me dat de gids die hem had begeleid was verdronken in de rivier. Hij was er nogal ontdaan van. Hij zocht afleiding en vroeg of ik zin had om ergens een vorkje te prikken. Ik had al gegeten, maar wilde hem wel even gezelschap houden. Op een van de drijvende restaurants hebben we nog wat doorgepraat over wat er was gebeurd. In de loop van de avond verscheen er steeds meer politie om een zoektocht te starten naar de gids.
Dit was de laatste dag in de Taman Negara. De dag erop besloot ik om door te reizen naar de Perinthian eilanden. Hierover kan ik ook weer van alles vertellen, maar ik kom er gewoon niet aan toe. Inmiddels ben ik begonnen aan mijn duikcursus open water. Ik heb vandaag de eerste duik gehad en wat ‘skills’ geleerd. Morgen gaan we op voor het echte werk en varen we naar ‘Turtle Bay’ en ‘Shark Bay’. Het ging vandaag goed, dus ik kijk er enorm naar uit.
-
13 September 2016 - 17:29
Angelica:
wat een verhalen Bart erg leuk hoor volgens mij heb je het super :) -
13 September 2016 - 19:53
Dewy:
Super mooie verhalen tot nu toe!! Heerlijk om te lezen dat je zo aan het genieten bent!! Lekker blijven genieten!! Dikke kus -
13 September 2016 - 21:36
Janine:
Zo ik heb even bijgelezen terwijl Marcel PSV - Athletico Madrid kijkt. Mooie en bizarre verhalen (dat van die verdronken gids met name!) en leuk om te lezen hoe jij het allemaal beleefd! Goeie reis! -
14 September 2016 - 06:48
Nic:
Hee Bart, leuke blog! -
14 September 2016 - 12:43
Bart Sijm:
Dank jullie wel :) Ik vind het mooi om t allemaal op te schrijven en top dat jullie het ook lezen! -
14 September 2016 - 12:43
Bart Sijm:
Dank jullie wel :) Ik vind het mooi om t allemaal op te schrijven en top dat jullie het ook lezen! -
15 September 2016 - 12:55
Nel:
Mooi om te lezen dat alles goed verloopt en veel indrukken geeft,
Nog veel plezier!! -
15 September 2016 - 23:39
Helga:
Hey Bart,
Ja eindelijk heb ik je blog gevonden. Wat een mooie reisverhalen, erg leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt.
Ik zal je verhalen blijven lezen. Goed van je dat je je droom laat uitkomen. Geniet er vooral van.
Groetjes, Helga
-
16 September 2016 - 21:40
Maartje.sijm@quicknet.nl:
Bizar Bart! Wat een verhalen, ervaringen en belevenissen. Heerlijk om te lezen ook. Succes met alles lief. Denk vaak aan je hoor! Xx -
20 September 2016 - 23:46
Anne Voorn:
Wat een avonturen, leuk om te lezen hoor. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen, volgens mij is er genoeg te zien daar. Ook leuk dat je snel contact maakt met medereizigers, is weer eens een ander praatje! Alleen het laatste verhaal is dan wel weer ff heavy!
Kijk al weer uit naar je volgende verhaal! Groetjessss -
07 Oktober 2016 - 18:53
Laura:
Een boot met een chauffeur? Toe maar! Luxer dan een boot met een kapitein!
Wel heftig verhaal van die verdronken gids. Zet je toch wel aan het denken..
maar goed dat je je duikbrevet hebt nu ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
