Another few days @ Kuala Lumpur

Ik zit nu in de bus, en ben onderweg naar Cameron Highlands. Ik heb de drukke stad dus achter me gelaten, en ga nu voor het eerst sinds mijn aankomst echt op pad. Ik heb na een korte nacht, even een uurtje kunnen slapen in de bus, en nu heb ik nog tijd om weer even rustig wat dingen op papier te zetten.

1-9-2016

Waar was ik gebleven… Oh ja, de aapjes. Dat viel dus uiteindelijk allemaal wel mee hoor. Na een goede nacht te hebben gemaakt, ontbijt te hebben genuttigd in het hostel en wat gelezen te hebben, ben ik met mijn Spaanse lotgenoot op de trein gestapt richting de Batu Caves. Het openbaar vervoer is overigens fantastisch geregeld. In het centrum rijden gratis pendelbussen en verder zijn er monorails, rijden er genoeg treinen en andere bussen die bovendien allemaal goed op elkaar aansluiten. De route naar de Batu Caves was iets langer dan ik had verwacht, maar dat gaf me ook mooi de gelegenheid om de stad via een andere manier te bekijken. Kuala Lumpur is toch echt wel een metropool hoor. Waar je in Amsterdam alleen in het centrum wat hoogbouw ziet, schieten de gebouwen hier uit de grond, en dus niet alleen in het centrum. De skyline is vanaf bepaalde plekken en vooral bij nacht soms prachtig om te zien.

Aangekomen bij de Batu Caves konden we al een glimp opvangen van het enorme gouden standbeeld dat er staat. Maar voordat we eenmaal de 232 treden van de trap moesten oplopen kon ik mijn ogen toch niet afhouden van een paar zwerfhonden die daar lagen. Ik heb nu eenmaal een zwak voor honden gekregen en dat doet me toch wel pijn om te zien. Net zoals de zwervers in de stad overigens, ik weet me af en toe geen houding te geven als ik weer iemand zie liggen met een vrijwel lege Kentucky Fried Chicken beker in de hand, terwijl ik zelf met een goedgevulde portemonnee (voor Maleisische begrippen) over straat loop. Ik denk dat je hier een klein stukje dankbaarheid leert hebben. Ik kan er nu nog niet meer van maken. Maar goed, dat terzijde.

Het aanzicht was prachtig. De enorme trap met dat enorme standbeeld maakt indruk, ik heb daar dan ook een paar foto’s geschoten en van de gelegenheid gebruik gemaakt om een selfie vast te leggen met de Spanjaard. Al snel kwam ik erachter dat ik niet meer zo getraind ben als weleer. Die 232 treden lijken niet heel veel, maar ik kon ze in ieder geval niet in een keer bedwingen. Boven aangekomen stond ons eerst een toeristenwinkeltje midden voor de ingang op te wachten. De entree was gratis, dus er moet toch ergens aan verdiend worden. Maar het aanzicht van de ‘grot’ werd er niet mooier op. Eenmaal binnen stond ik in een enorme ruimte, maar met name het uitzicht op het achterste gedeelte trok de aandacht. Nog een aantal trappen omhoog en ik stond in een open deel van de grot, waar vooral het zonlicht dat van bovenaf de ruimte in scheen wel indrukwekkend was om te zien. Ik ben er een paar minuten blijven hangen, en toen vond ik het eigenlijk ook wel mooi geweest.

We zijn terug gegaan met de trein en waren rond een uur of 6 bij het hostel. Uiteindelijk vloog de dag toch wel weer voorbij. Even relaxen in het hostel, en de tijd genomen om mijn backpack opnieuw te reorganiseren. De eerste dagen waren een hopeloze zoektocht naar mijn spullen en waar ik ze eigenlijk het beste kon laten. Continu spullen uitpakken en niet weten waar je ze nu het beste kunt laten. Welke spullen kan ik het beste bij me dragen in de rugtas en welke in de backpack? Ik wil ook weer niet de hele tijd met teveel spullen rondlopen, maar aan de andere kant wil ik mijn waardevolle spullen bij me houden. Of kan ik die weer beter achterlaten in het hostel als ik op pad ga? En waar heb ik sommige spullen eigenlijk voor nodig? Moet ik dat al die tijd meedragen voor die paar keer dat ik het ga gebruiken? Wat ’n rommel is het in m’n tas. Ik kan niks vinden! En het past ook nog eens niet… Zo ben ik dus al bijna een week bezig, maar er begint wat structuur in te komen. Het is eigenlijk best een leuke oefening in het bepalen wat je nu uiteindelijk echt nodig hebt.

In het hostel lopen vele mensen rond, en eigenlijk zegt iedereen wel gedag tegen elkaar, en je voelt duidelijk een soort verbondenheid met elkaar. Het is ongelooflijk makkelijk om contact te maken, eigenlijk zo makkelijk dat het in het ‘gewone’ leven niet realistisch zou zijn. Maar dat is niet erg, het is nu even de mooie realiteit. Zo ben ik bij twee mensen gaan zitten, de ene ervan kwam uit Frankrijk en de ander uit Pakistan. Al vrij snel sloot Keiron uit Engeland zich aan, waar ik de volgende dag ook nog tot in de kleine uurtjes op stap ben gegaan, maar dat komt straks. Het is soms even zoeken en ik vind het, als je helemaal op jezelf aangewezen bent, lastig om dicht bij jezelf te blijven en niet teveel te forceren, maar ook weer niet teveel af te zonderen. Ik hoop dat mensen die ook gereisd hebben dat gevoel een beetje kennen. Maar in ieder geval kwam het deze avond gelukkig helemaal goed. We raakten aan de praat, en besloten al vrij snel een hapje te gaan eten. De bekendste ‘foodstreet’ was twee blokken verderop dus daar wilden we wel heen. Je wordt daar echt (letterlijk) elke 5 a 10 meter aangehouden om op de menukaart te kijken. Niet echt heel storend hoor, aangezien we toch wel wat wilden gaan eten. Uiteindelijk een plekje gevonden. Totdat we de menukaart kregen, bleken de gerechten hier tussen de 50 en 70 Rm te kosten. Daar kun je net buiten het centrum een week van eten! Snel weer weggegaan dus, wat wederom scheve gezichten opleverde. Overigens zijn de prijzen in het algemeen om een scheur in je broek te lachen. Ik heb zojuist nog een maaltijd met drankje genuttigd voor 7 Rm, omgerekend 1,60 euro.

Even verderop wel een tent gevonden waar je goed kon eten. Ik heb een heerlijke avond gehad, met mooie verhalen en goede tips. Ik heb gesproken over de Brexit, waar Keiron zich voor schaamt, over de ambities van iemand die zijn studie heeft afgebroken om een reizende tattoo-artiest te worden, over de Beatles en hoe vaak ze in Pakistan hebben opgetreden (mocht het ooit een Trivia-vraag zijn: 1x) Kortom, ik heb gelachen en het is heerlijk om nieuwe verhalen en inzichten aan te horen.

Dronken en vol, ging ik weer terug naar het hostel en zocht ik mijn bed op.

2-9-2016

De volgende dag werd ik verrassend fris wakker, maar dat kwam ook omdat ik weer heerlijk had geslapen. Ze zeggen dat het leven van een backpacker niet altijd even makkelijk is, maar volgens mij uitslapen niet een van de aspecten daarvan. Omdat de dag ervoor wat drukker was dan gepland had ik geen tijd meer gehad om een plan te maken voor de volgende trip. En dus besloot ik maar om nog maar een extra nachtje te blijven. Toen ik eenmaal weer was ingecheckt en mijn plekje op de andere kamer had ingenomen, ben ik nog even de stad ingegaan. Eerst nog even naar China Town om wat boxershorts en sokken te halen, en tegelijk mijn ‘negotiating skills’ te onderzoeken. Die Chinezen weten dondersgoed of je toerist bent of niet, want er was weinig onderhandeling mogelijk. Eerst probeerde ik om gewoon een derde van de prijs te vragen, maar ze lachten me weg. Ik kwam er al doende achter dat je vooral duidelijk moet zijn in wat je wilt en wat je ervoor over hebt. Het ging niet altijd goed, maar het vertrouwen nam al wat toe. Uiteindelijk vond ik een standje waar ik uiteindelijk een deal kon sluiten. 10 Rm per stuk gaf de man aan op zijn rekenmachine. Ik dacht nog: “goed gedaan Bartje”, totdat de man naast me hetzelfde mocht doen voor 8 Rm, zo stond op het schermpje. Ben ik er toch weer ingeluisd. Maar het was een goede training en ik kon er wel om lachen. Deze ervaring neem ik straks mee naar Thailand. Tenslotte nog naar het islamitische deel van de stad bezocht. De komende tijd verblijf ik toch in een overwegend islamitisch gebied, dus vind ik het een mooie gelegenheid om me ook daar een klein beetje in te verdiepen. Ik heb een bezoek gebracht aan het museum van Islamitische kunsten en ben daarna de nationale moskee ingelopen. Toevallig was deze open voor bezoekers, dus ik had geluk. Eerst een paars gewaad aantrekken, want ik had een korte broek aan en dat mag niet… De moskee was groot, maar niet indrukwekkend. Bij lange na niet te vergelijken met die in Istanboel. Ik ben er even blijven rondhangen, en heb geluisterd naar een vrijwilliger die enthousiast de Islamitische beginselen aan het uitleggen was.

Teruggekomen bij het hostel kwam ik Keiron weer tegen die me vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een Couchsurfing-reünie. Dat leek me wel even leuk, ik zou er alleen even een hapje gaan eten. Maar daar aangekomen was het al direct weer zo gezellig en inspirerend om met mensen uit de hele wereld te praten en kennis te maken. Ik heb me wederom prima vermaakt, en heb toch maar besloten om me aan te sluiten bij de groep. Ze vertelden dat ze naar een karaokebar gingen, en ik dacht dat dit de kans was om dat een keer mee te maken. Zo gezegd, zo gedaan. In een afgesloten ruimte met veel te harde muziek en een foute discobal heb ik mij samen met Keiron schor gezongen aan Bohemian Rapsody (want dat was het ultieme karaoke-nummer volgens hem) en heb ik mijn Maleisische woordenschat wat verder doorontwikkeld. De mensen hier nemen karaoke overigens zeer serieus, dat is soms best mooi om te zien. Uiteindelijk nog een hapje gegeten, en ter plekke wat kaartspellen (Horse Racing & Ring of Fire) gespeeld. Dat duurde ook wat langer dan ik had gedacht, en om half 6 in de ochtend liep ik door een heerlijk rustige stad terug naar het hostel. Ik was moe en het was mooi geweest. Tijd om Kuala Lumpur de volgende dag gedag te zeggen en de bus naar de Cameron Highlands te pakken.

Ik zal er niet altijd zo’n verhaal van maken, want dat kost toch wel erg veel tijd merk ik. Maar deze afgelopen dagen waren zo’n rollercoaster van ervaringen, indrukken en gedachten dat ik dat graag even goed op papier wilde zetten. Ik zal mijn ervaringen wat meer per locatie op papier zetten in plaats van per dag.