Arrival @ Kuala Lumpur

Ik dacht dus dat het halen van m'n eerste vliegtuig nog een probleem kon worden. Dat bleek dus het makkelijkste gedeelte van de hele reis te zijn. Wat een nerveuze vluchten waren dit zeg!

Het begon allemaal vrij relaxed. Ondanks dat de bouwvak weer was begonnen viel het erg mee met het verkeer, en zo had ik al snel mijn laatste vaccinatie in Alkmaar opgehaald, en stond ik ruim op tijd op Schiphol. So far, so good. Daar aangekomen, zag ik al snel dat het vliegtuig een half uur vertraging had. En aangezien er een uur tussen mijn aansluitende vlucht zat op Istanbul, begon ik 'm direct al een beetje te knijpen. "Maar goed, je bent op reis Bart, je hebt alle tijd. Maak je niet druk en het komt vast goed. Ik ben verzekerd, en als ik een dagje langer ergens moet blijven is dat ook niet erg. Het is een nieuwe instelling en daar moet je ook aan wennen." Ik probeerde zo te denken, maar toch... We waren nog niet eens weg of ik wist al zeker dat ik de volgende vlucht niet zou halen, tenzij die ook vertraagd of verplaatst was. Want zelfs toen ik eenmaal het vliegtuig in mocht stappen, heb ik ook daar nog een uur moeten wachten. Ik was dus afhankelijk van de volgende vlucht. Een beetje afleiding had ik gelukkig wel, er was een grote groep artiesten (30 personen) die moesten optreden in Izhmir, en in hetzelfde schuitje zaten als ik. Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen. Eenmaal geland op Istanbul kwam dus al het eerste cruciale momentje (ja, er komt er nog een). Gelukkig stond er direct een man "ANKARA, IZHMIR, ANKARA, IZHMIR" te roepen. Er was rekening met ons gehouden! En het mooie was: de volgende vlucht ging om 19.00 uur. Perfect! Als alles goed zou lopen tenminste... Bij de douane aangekomen bleek dat ik (ondanks dat ik op internet had gecheckt) toch een visum nodig had, omdat ik nog een binnenlandse tussenvlucht ging maken. Ik dus tegen de richting in uit de rij lopen, een visum halen en achteraan weer aansluiten in de rij. Dan zou ik mijn volgende vlucht dus alsnog niet halen!! Daarom heb ik maar gevraagd of ik in de priority lane mocht staan, en gelukkig konden ze me daarmee wel helpen. Uiteindelijk paste het allemaal precies, en ondanks getreuzel bij de controle van de handbagage (of had het meer met mijn gehaaste toestand te maken), kon ik door naar Ankara. Maar nog wel vertraagd dus. Dat gedoe met Turkish Airlines zat erop. Aangekomen op Ankara zou ik verder vliegen met Qatar Airways. Het was midden in de nacht, en het was er uitgestorven. Ik kon dus direct mijn backpack opnieuw inchecken. Totdat de man vroeg naar mijn retourvlucht. En die heb ik dus niet geboekt, omdat ik nog niet precies weet wanneer ik terug ga/kan/wil. Foute boel, dacht ik. Ik heb verteld wat mijn plannen zijn, dat ik ga reizen, maar nog niet zo goed weet voor hoe lang, en dat ik Maleisie binnen 3 weken per bus zal verlaten. Uiteindelijk zei de beste man dat ik wel door mag gaan, maar dat in Maleisie het risico bestaat dat ik 1, een retourticket moet kopen, of 2, dat ik teruggestuurd wordt. Nou, dat risico moest, en wilde ik ook wel nemen. Op internet had ik al gelezen dat het officieel nodig is, maar dat er praktisch niet op wordt gecontroleerd. Ik dus met mijn hart in mijn keel (want ik schrok me toch even de pleuris) door de douane, en de vlucht naar Doha gepakt. Tijdens die vlucht werd me plotseling even duidelijk dat het wel een %#$^@*()@-eind vliegen is. Het was donker, stil, en we vlogen maar, en vlogen, vlogen, en vlogen maar verder.... Ik moest maar even niet teveel nadenken over wat ik allemaal ga tegenkomen en hoe ver ik nu van huis ben. Maar een lastig momentje was het wel even. Maar goed, in Doha eindelijk een rustige en relaxte overstap gemaakt. Ruim op tijd om de luchthaven een beetje te verkennen, en wat te drinken. Nu alleen nog de vierde en laatste vlucht. Deze duurde 8 uur en ging voorspoedig, maar eigenlijk kon ik alleen maar denken: wat als ze naar mijn retourticket vragen? Wat moet ik ze dan uitleggen? Gaan ze daarmee akkoord, of sturen me ze zonder pardon terug? Ik heb bewust het risico genomen, maar ik was niet bepaald ontspannen. Aangekomen bij de douane dus het tweede cruciale momentje: geven ze me een stempel? Vooral rustig in de lijn blijven staan, niet zweten (wat erg lastig is hier). Nou daar ga ik dan. Ik sta recht voor de man, hij kijkt me aan, maakt een foto, scant mijn vingerafdrukken, en ramt die stempel in mijn paspoort! BAM! Ik was blij! Eenmaal door de poort gelopen voelde ik alle spanning van me aflopen en kon het avontuur gaan beginnen. Het is misschien ook een beetje onderdeel van het backpacken om een goedkope, langere vlucht te zoeken, maar echt ontspannend was het zeker niet! De terugweg ga ik toch voor een iets makkelijkere optie denk ik. Dan bespaar ik liever op andere zaken.

Bij de ontvangsthal aangekomen heb ik eerst was geld gepind, en liep ik naar buiten om op zoek te gaan voor vervoer naar mijn hostel. Ik heb mij laten vertellen dat het nogal goedkoop is hier, dus ik dacht: ik neem 'n taxi. Ik vraag aan een man of hij me naar het hostel kan brengen. Ja dat kan, voor 200 Ringit.. 200 Ringit?!?!? Dat is 50 euro, pannekoek! Mooi niet dus he. Kijkt ie me nog vuil aan ook, alsof ik een koopje heb laten schieten. Ik weer naar binnen lopen om te vragen of er nog bussen rijden. Even een klein stukje lopen en voor 10 Ringit werd ik in een prima touringcar naar het centrum gereden. Dat scheelde dus maar ongeveer 47,50 euro. Die heb ik weer mooi in m'n zak gestoken :) Een ritje van ongeveer 50 minuten bracht me langs drukke wegen, vele reclamezuilen, een enorme voorstad met toeterend verkeer, en zelfs nog een aantal koeien langs de snelweg. Onder rook van de Petronas Towers stapte ik uit in het centrum van Kuala Lumpur. Wat gelijk opvalt is de drukte en de stank! Wat een smog hangt er hier zeg! Ik besloot om het laatste stuk naar het hostel te lopen. Zo ben ik er vandaag ook nog achter gekomen hoe warm het hier is met een backpack op je rug. En het kan ook geen kwaad om de indeling nog eens te herzien... Maar uiteindelijk heb ik het gehaald en zit ik hier dit verslag te schrijven. Ik ben bekaf en ga dus energie bijtanken, terwijl het in de lounge van het hostel bier en vertier is. Misschien kan ik me morgen met wat meer energie aansluiten. Of niet, ook goed :)

De kop is eraf...