Sawadeekaaa

Sawadee Kraaaaaaap!!!

Oftewel: Hallo. Ja het mag weer, want ik ben weer in Thailand aangekomen na een paar uitstapjes in Vietnam en Cambodja. En het leek me, zo vlak voordat ik straks naar buiten stap, de chaos van Bangkok in, een mooi moment om mijn ervaringen nog eenmaal op papier te zetten. De laatste weken was er wat radiostilte, ik had simpelweg even geen motivatie om op te schrijven wat ik allemaal beleefd heb. Maar het zou gek zijn om helemaal niets meer van me te laten horen, ik waardeer het namelijk enorm dat mijn blog gelezen wordt. Daarom dus hieronder mijn laatste blog.

Ondanks dat de afgelopen weken niet zo overweldigend waren als de eerste twee maanden, ik niet zoveel zin meer had om iedere keer weer mensen te ontmoeten, en de reismoeheid ook een beetje begon toe te slaan, probeer ik niet te vergeten hoe mooi het eigenlijk is. Ik moet terugdenken aan een berichtje dat ik twee dagen via Facebook kreeg van de man die mijn zo gastvrij had ontvangen in Vietnam toen ik een aantal dagen Engelse lessen had gegeven. Ik vertelde dat ik inmiddels in Cambodja was en dat ik door een groot deel van Vietnam ben gereisd. Hij zei: ‘Awesome, you’ve been going around in three months, i also want to be like you’. Zo zie je maar weer, het gras lijkt bij de ander altijd groener. Ik herinnerde me ineens ook weer dat ik hem vorige maand vroeg naar welke landen hij al is geweest in zijn leven. Trots vertelde hij dat hij al 13 van de 63 provincies in Vietnam heeft bezocht. Iets wat ik in zo’n 3 weken heb gedaan, in zijn eigen land.. Nogmaals maar weer om aan te geven hoeveel mogelijkheden ik heb, en hoeveel minder er voor hem zijn.

Maar goed, nadat ik afscheid had genomen van het gezin en de kinderen en alle anderen, vertrok ik dus naar Sapa. En tsjezus, wat was het daar ineens koud! Het ligt wat hoger, maar het was ook gewoon slecht weer. 8 graadjes, en uitgerekend nu zat ik in een hostel wat nogal ‘open’ was ingericht. Het weer had dus vrij spel tot in de gezamenlijke eetruimte met uitzicht op een perfect witte mistwolk. Gelukkig hadden ze wel een openhaard en een gitaar, waar ik dan weer met een jongen uit Canada wat deuntjes heb gespeeld. We zaten op hetzelfde belabberde niveau, dus we hoefden elkaar niet af te troeven en konden wat leuke dingetjes uitwisselen. Het dorpje zelf deed aan als een Frans ski-resort, met overal barretjes, Franse bakkers (het is tenslotten een Franse kolonie geweest) en dames in traditionele kledij die zelfgemaakte tasjes, polsbandjes en hoedjes probeerden te verkopen. Eigenlijk moest ik er niks van hebben, maar toen er een vrouw anderhalf uur buiten op me stond te wachten toen ik in een winkel wat namaak NorthFace kleding aan het passen was (die ik nodig had voor de tweedaagse wandeltocht), kon ik dat toch wel waarderen en heb ik nog een petje gekocht. Ondanks mijn inmiddels befaamde onderhandelingscapaciteiten ben ik toch weer opgelicht, maar goed, geld zat. De NorthFace kleding was weer spotgoedkoop en een van mijn beste aankopen tijdens deze reis. Daar ga ik thuis ook nog veel plezier van beleven! Hopelijk valt de boel niet na drie keer dragen uit elkaar.

De dag erop was het tijd om de bergen in te gaan en de rijstvelden van Sapa te verkennen. Het was nog steeds mistig, maar mijn terugreis naar Nederland was inmiddels geboekt, en plotseling zat ik aan een soort van tijdsschema vast. Ik wilde dus niet te lang in Sapa blijven. Ik hoopte er maar het beste van, en de dag erop zou het al een stuk beter worden. Ik haakte aan bij de groep met wie ik die dag op pad zou gaan en al snel raakte ik in gesprek met een man van een jaar of 55, ik geloof dat hij oorspronkelijk uit Zuid-Afrika kwam, maar dat hij nu een goed leven leidde in Australië. Het was een enthousiaste, amicale man en leuk om de wandeltocht mee door te brengen. Toen het echter over het werk ging kreeg ik een heel schimmig verhaal te horen over een website en een ‘community’. Het was fantastisch, ik hoefde alleen maar eenmalig 20 euro te betalen om honderden euro’s aan voordeel te kunnen opstrijken tijdens mijn volgende reistrips. Uit beleefdheid heb ik geluisterd, hij heeft zelfs zijn contactgegevens verstuurd en me uitgenodigd om naar Australië te komen, maar toen ik thuis nog wat speurwerk op het internet had verricht heb ik hem toch maar via de mail aangegeven dat ik heb besloten om de samenwerking te beëindigen.

Oh ja, de wandeltocht zelf, die was de eerste dag lang en mistig, maar bij vlagen toch ook prachtig. Soms kon ik al een glimp opvangen van de rijstvelden en de dorpjes die tegen de berg op lagen, maar over het algemeen was het vooral naar de grond kijken en oppassen waar ik mijn voeten moest neerzetten om niet uit te glijden in de blubber. ’s Avonds kwamen we aan bij een klein dorpje, waar ik heb gegeten bij een gezin. Stel je hierbij een schuur voor, een betonnen vloer met een vierkant gat eruit gehakt. Daarover een rooster en een grote pan. Verder nog wat takken en zie daar: een fornuis. Het eten was er niet minder om en de warmte van het vuur voelde heerlijk aan na een dag van intensief wandelen in de kou. ’s Avonds heb ik samen met mijn reisgenoten van die dag nog met een biertje van het uitzicht op de bergen genoten. Het was inmiddels helder, en we hoopten dat het de volgende dag ook zo goed zou zijn. En dat bleek gelukkig ook zo, want de tweede dag was gewoon geweldig. Waar de meeste mensen na een dag weer terug gaan naar het dorp, ben ik blij dat ik er een tweede dag aan vast had geplakt. We gingen verder te rijstvelden in, het was veel rustiger en mooier dan de dag ervoor. Ik heb heerlijk gewandeld door de bergen, lekker gegeten met prachtige uitzichten. De bergen van Sapa zijn echt heel mooi, een van mijn hoogtepunten van de reis.

De reis naar Halong Bay was een van de meest waardeloze. In de nachtbus moest ik achterin ‘liggen’ op een van de vijf ligstoelen die daar achterin op een rij waren geposteerd. De ligstoel was te klein, dus mijn hoofd had niets om op te steunen, mijn benen staken aan de andere kant door de spijlen uit en mijn voeten kwamen vlakbij het gezicht van mijn voorganger uit. Ruimte om op mijn zij te liggen was er niet echt en dus stapte ik in de ochtend met flinke rugklachten en een loopneus van de airconditioning de bus uit. Het enige voordeel van deze ellende was dat ik wel weer wat gespreksstof had en zodoende al snel wat mensen ontmoette met wie ik uiteindelijk een hostel heb geboekt, om vervolgens een paar heerlijk relaxte dagen op het strand en op het water met ze door te brengen.

Halong Bay, oh Halong Bay. De busrit was al snel vergeten toen ik de boot opstapte om naar Cat Ba te gaan, een plaatsje op het grootste eiland. Een prachtig eiland, met eindelijk weer een paar mooie stranden. Om daar te komen moesten we eerst langs een paar rotsformaties varen die kaarsrecht het water uitstaken. Het uitzicht, in combinatie met de zonsopgang, was erg mooi en ik had echt zin om hier een paar dagen door te brengen, al helemaal omdat ik dus een paar leuke mensen had ontmoet. In het hostel kwam ik nog Ali tegen, uit Zweden. We wisselden wat informatie uit en ik bood aan om met me mee te gaan om een hapje te gaan eten met mijn busreisgenoten. Al met al was het een leuke ploeg met wie ik de dag erop een boottocht heb geboekt en door het hele gebied ben gevaren. Stranden bezoeken, aapjes kijken, snorkelen, klimmen, kayakken, grotten, mooie uitzichten, ach je kent het wel… In de avond ben ik met Ali nog de scooter opgestapt om naar het strand te gaan. Ik had nog gehoord dat er, op goede dagen, zelfs fluorescerend plankton te zien kan zijn en ik wilde dat wel even gaan checken. Helaas was er helemaal niets te zien, maar nu ik ervan weet is dat wel een van de dingen die ik heel graag nog wel eens zou willen zien.

De dag erop ben ik met Ali met de scooter langs de kust gereden, of eigenlijk, Ali heeft mij het grootste deel van de dag achterop de scooter gehad. De mijne begaf het na een half uurtje al. Ik had er al geen goed gevoel bij toen ik hem startte, maar ik had gevraagd om de beste scooter die hij had, en wat weet ik nou eigenlijk helemaal van scooters? Ik dacht dat het goed zou komen. Meestal wel, deze keer dus niet. Bergop gaf ik gas, de motor ging tekeer, maar de wielen deden niets meer. Ik stond dus gewoon stil. Ik had gelukkig geen borg betaald en hoefde mijn paspoort niet af te geven, dus heb ik dat ding gedropt bij iemand, wat foto’s gemaakt van zijn huis en heb me de rest van de dag lekker rond laten rijden. Had weer als voordeel dat ik meer tijd had om lekker om me heen te kijken, terwijl Ali vooral zijn weg moest vinden tussen alle wegwerkzaamheden door. Later op de dag zijn we wat verder het binnenland in gereden en hebben we een wandeling gemaakt naar de top van een heuvel. Bovenop was het uitzicht prachtig, maar ik besloot nog om net een klein stukje verder te klimmen, op een plekje waar het rustig was en het uitzicht zelfs nog beter. Na zo’n 20 minuten te hebben genoten van het uitzicht en ik werd aangesproken door een medewerker dat ik daar snel weer moest vertrekken, zijn we weer naar beneden gelopen en zijn we terug naar het dorpje gereden. Bij aankomst ben ik naar de verhuurder van mijn scooter gelopen. ‘Where is motorbike’, vroeg hij. Ik zeg: ‘Not here’. Ik liet hem de foto’s zien waar ik dat ding had achtergelaten, zei dat hij blij mocht zijn dat hij de benzine die ik had getankt mocht houden, en dat ik er verder niets meer mee te maken wilde hebben. Hij zei dat het ok was, en dat was dat. Weer een mooie dag gehad.

Ninh Binh was de volgende stop. Ali had nog een dag of vijf over van zijn trip en wilde nog wel iets ondernemen. Ik bood aan om met mij mee te gaan naar Ninh Binh, en zo geschiedde. Alweer was de rit er naartoe eentje om te onthouden. Nadat we naar een plek moesten lopen ergens vlak buiten het busstation, werden we opgehaald door een lokale bus, die al redelijk vol zat, maar dus nog wel wat voller kon. Veel voller zelfs. Ik voelde de bui al aankomen en wilde een normale zitplek hebben. Ik zorgde ervoor dat mijn tas een van de eerste was die achterin werd gedropt, zodat ik snel kon instappen. Als een van de laatsten kon ik nog een plekje bemachtigen naast een Vietnamees die me wat onvriendelijk aankeek. De laatsten konden op een krukje zitten in het midden van het gangpad. De uren daarna waren een beetje surrealistisch, met felblauwe neonverlichting die de hele bus verlichtte, een Bruce Lee film die voorin op het scherm werd afgespeeld, veel te luide en slechte sentimentele muziek die door de boxen schalde en de buschauffeur die zijn hand had vastgespijkerd op de claxon.

De stad was niets aan, de omgeving daarentegen was mooi! Wederom hebben we scooters gehuurd en de omgeving verkend. In het hostel waar we verbleven kwam we twee Australiers en een Zwitser tegen die op de motor op doorreis waren. Ook zij wilden wel het gebied verkennen, en zo waren we alweer met z’n vijven. Het gaat iedere keer zo gemakkelijk. Scheurend op de scooters hebben we een Chinees boeddhistische tempel bezocht en zijn we wat grotten in geweest. Best leuk, niet heel bijzonder. Een paar nieuwsgierige mannen wilden (wederom) met me op de foto omdat ik zo lang ben… Tijdens de lunch hoorden we voor het eerst dat Donald Trump president was geworden, dus we besloten maar om een biertje te bestellen en te toasten op de ondergang van de wereld. Op de terugweg begaf de motor van een van de Australiërs het. Terwijl zijn maten vooruit gingen rijden om een werkplaats te zoeken, hield hij zich vast aan mijn rugtas en sleepte ik hem mee op mijn scootertje, terug naar de stad.

De dagen erop ga ik even wat sneller doorheen, die waren niet zo bijzonder en ik had bovendien ook niet zoveel zin meer om iedere keer weer op ontdekkingstocht te gaan. Ik heb dan ook niet zoveel meer gezien en gedaan sindsdien. Vanuit Ninh Binh ben ik met de nachttrein naar Hue gereden. Weinig geslapen omdat een dame het nodig vond om midden in de nacht te gaan bellen met de hele familie. Nadat ik eerst was uitgestapt op het verkeerde station, en ik dus nog een extra kaartje moest kopen, kwam ik uiteindelijk toch aan in Hue. Hue was ok, maar ik had ik voor het eerst echt geen zin meer om nog meer ruïnes en tempels te gaan bekijken. Ik heb mezelf getrakteerd een goede massage om mijn rugklachten (proberen) te verhelpen en ben daar Stefan en Karin. Zonder ook maar iets rekening te houden in de planning was het toeval dat we daar op dezelfde plek waren op hetzelfde moment. Natuurlijk een, en nog een paar biertjes gedronken totdat de barman het goed vond geweest om ons naar huis te sturen. Goed om weer een echte vriend te zien in plaats van al die voorbijgangers. Op mijn weg naar het hostel werd mij nog wat marihuana en boom boom girls aangeboden, maar ik bedankte wederom vriendelijk. En altijd gewoon blijven lachen.
De dag erop zijn we van Hue, via de Hoi Vann Pas naar Hoi An gereden. De rit was mooi, het uitzicht over Penang, de stranden en de zee was groots, wel uitkijken dat ik geen geiten of verdwaalde stieren aanreed die daar midden op de weg lagen. Hoi An was een mooi stadje, maar ik had er iets meer van verwacht. Eigenlijk was alleen het oude centrum de moeite waard. Met name in de avond, wanneer er geen auto’s meer rijden, en de winkeltjes mooi verlicht zijn en de lampionnen die boven de straat hangen branden. Ik heb nog overwogen om een maatpak te laten aanmeten, zelfs nog gepast, maar uiteindelijk toch maar vanaf gezien.

Door naar Ho Chi Minh, oftewel Saigon. Met het vliegtuig, want ik had geen zin om weer 1000 kilometer met de trein te reizen. Daar aangekomen ben ik naar mijn hostel gewandeld. Ik heb het Nationaal museum bezocht, bijzonder om te zien dat Amerika hier zo duidelijk wordt neergezet als ‘de agressor’. Zo heb ik het tenminste nooit in mijn geschiedenisboeken zien staan. Verder was het druk, vies en wilde ik er snel weer weg. Dat heb ik dus ook gedaan. Ik heb nog wel heerlijk gegeten en gekeken hoe een dame in een kort rood jurkje mannen van middelbare leeftijd in haar massagesalon naar binnen probeerde te lokken.

Door naar Chao Doc, een stadje vlak tegen de grens van Cambodja. Ook hier was niet veel te doen, maar deze plek was dan ook vooral bedoeld als tussenstop. De volgende dag vond ik het tijd om Vietnam te verlaten en door te gaan naar Cambodja. Langzaam was ik ook weer bezig met het zoeken naar de snelste rit naar Bangkok, ik was wel een beetje klaar met al dat reizen. Om het nog een beetje leuk te maken besloot ik niet de bus, maar de boot te nemen over de Mekong rivier. Het was een prima rit, maar ook hier had ik er iets meer van verwacht. Gelukkig werd ik gezelschap gehouden door een moeder en dochter uit Zuid-Korea, met wie ik wat leuke gesprekken heb gehad. Maar over het algemeen was het die week veel reizen, en weinig mensen spreken. Een weekje om snel te vergeten. Aangekomen in Phnom Penh ben ik langs de rivier naar mijn hostel gelopen en heb ik een plan gemaakt voor de komende dagen.

Eigenlijk wist ik niet eens zo goed waarom ik naar Cambodja wilde, behalve dat het op de route lag richting Bangkok. Desondanks was het een leuke ervaring. Naar Phnom Penh wilde ik eigenlijk vooral heen vanwege de Killing Fields. Ik ging er al vanuit dat ik deze dag alleen door zou brengen, maar tijdens mijn ontbijt liep er iemand binnen en vroeg aan mij of ik ook de Killing Fields tour ging doen vandaag. Het bleek dat we exact dezelfde plannen hadden voor die dag, dus besloten we om maar samen een tuk-tuk te nemen. Zijn naam was Brad en kwam uit Canada. We wisselden wat ervaringen uit in de tuk-tuk en verwonderden ons weer over het verkeer.

De Killing Fields zijn massagraven die zijn gebruikt tijdens het schrikbewind van de Rode Khmer. Hoe luguber ook, ze waren niet zo bijzonder om te bekijken. Ik moet wel zeggen dat ik altijd heel veel moeite heb met het inleven in situaties die zich tientallen jaren geleden hebben afgespeeld. Ik probeer het altijd wel hoor, maar het lukt me niet. Ik probeer me dan voor te stellen hoe het was, wat er allemaal gebeurde. Het is verschrikkelijk, maar het bezoeken van de plek zelf voegt voor mij vaak niet veel toe aan de gebeurtenis. Het is vooral een groot veld met waterpoeltjes op de plekken waar de grond is ingeklinkt door de massagraven. Soms zie je nog wat botten langzaam aan de oppervlakte komen. Achteraf vraag ik me een beetje af waarom ik erheen wilde gaan. Is het niet meer een soort ramptoerisme? Ook toen ik er rondliep had ik er een vreemd gevoel bij. Om langs al die massagraven te lopen tussen mensen met koptelefoons op, om een gebouw heen waar de schedels 17 verdiepingen hoog staan opgestapeld. En dat op een mooi stralende zonnige dag, ik vond het maar vreemd. Aan de andere kant is het natuurlijk wel goed om het verhaal te vertellen en te herdenken natuurlijk. Vervolgens zijn we naar de gevangenis geweest, waar de martelingen hebben plaatsgevonden. Dit was allemaal wat visueler en maakte het ook wat indrukwekkender. Maar nog steeds kan ik me in de verte niet voorstellen hoe het moet zijn geweest om daar te hebben vastgezeten. Misschien maar goed ook. Na de tour vroeg ik nog aan Brad of het hem had aangegrepen. Hij probeerde een traan te onderdrukken, hij had dit nog nooit eerder gezien…

Dezelfde avond heb ik een nachtbus gepakt om naar Siem Raep te gaan, uiteraard om de ‘magische’ tempels van Angkor Wat te bezoeken. Een van de 8 wereldwonderen. Bij het oppikken zat ik ineens naast Alex in de tuk-tuk. We raakten weer aan de praat (zoals zo vaak) en ik vroeg of ik de volgende ochtend bij aankomst mee kon gaan naar het hostel dat hij had gevonden op internet. Zelf had ik nog niet de tijd genomen om iets op te zoeken, dus dit leek me wel net zo makkelijk. Om 5 uur inde ochtend kwamen we aan. Er bleek nog wel plek te zijn, maar pas om 2 uur in de middag konden we inchecken. Dat werd dus even wachten. We mochten wel alvast naar boven lopen, richting het zwembad. Dat liet ik me geen twee keer zeggen, en boven aangekomen plofte ik neer op een van de ligstoelen en viel ik weer in slaap. Het bleek de rest van mijn verblijf in Siem Raep een leuk verblijf te zijn. Al snel raakte in aan de praat met twee dames uit Frankrijk, sloot zich nog een dame uit Duitsland aan en twee jongens uit Engeland. De namen weet ik allemaal niet meer, net zoals ik niet meer precies weet waarom het die avond bij mij zo uit de hand liep. Ik denk dat het de ontlading was van de afgelopen week, waarin er niet zoveel te beleven viel. Hoe dan ook, van de plannen om om 4 uur in de ochtend te vertrekken om de tempels bij zonsopkomst te bekijken, kwam uiteindelijk voor mij niets van terecht. Het bleek dat ze me nog probeerden wakker te maken, maar ik lag in coma. Om 5 uur werd ik zelf wakker, en met mijn nog dronken kop vroeg ik nog aan de balie of ze 4 mensen had zien vertrekken. Toen ze daarop bevestigend antwoorde wist ik genoeg en ben ik weer mijn bed in gedoken om mijn kater uit te slapen. Toen ik eenmaal wakker werd duurde het niet lang voordat het gezelschap met wie ik op pad zou gaan weer terugkwam. Na wat opmerkingen geïncasseerd te hebben en wat gaten in mijn geheugen te hebben opgevuld was het desondanks weer gezellig in het zwembad. Biertje drinken, beetje kletsen, ik mocht DJ spelen, het was ’n relaxte middag.

De dag erop zou ik dan maar op eigen houtje de tempels gaan bezoeken. De volgende ochtend een fiets gehuurd en gaan met die banaan. Achteraf ben ik blij dat ik alleen op pad kon gaan, want ik kon lekker op mijn eigen tempo alles bekijken en hoefde met niemand rekening te houden. Wat betreft de tempels: misschien zal het aan mij liggen, maar ik vind, om maar eens wat te noemen, de Amsterdam Arena imposanter. Natuurlijk zijn er wel een paar mooie plaatjes die je kunt schieten. En het is indrukwekkend als ik me inbeeld dat die tempels al zo lang geleden zijn gebouwd. Maar zoals ik zei, de Amsterdam Arena vind ik imposanter als ik er naar binnen loop. Natuurlijk niet te vergelijken, maar het deed niet zoveel met me als ik had verwacht. Ik fietste juist tegen de richting van de meeste toeristen in, zodat de grootste drukte bij de grote tempel al voorbij zou zijn. Dit bleek niet het geval, en waar ik grote ontvangsthallen verwachtte met imposante beelden, goud en schilderijen, was dat bij lange na niet het geval. Nogmaals, een mooie dag gehad, heerlijk gefietst, lekker geklommen en gewandeld, maar aangezien het een van de 8 wereldwonderen is had ik er meer van verwacht.

Nou dat was wel mijn laatste hoogtepunt van de reis. Ik ben doorgegaan naar Bangkok, waar ik nu aan de vooravond zit van mijn terugvlucht. Ik heb de afgelopen dagen nog wat markten bezocht, souvenirs gekocht en me een paar keer laten oplichten. De reis zit erop, ik heb genoten, ben ook wel een beetje reismoe en vind het fijn om weer thuis te komen en VOORAL om weer bekende gezichten te zien. Maar ik weet ik nu hoe het reizen werkt, hoe het moet, wat ik nodig heb en waar ik op moet letten. Ik heb zoveel geleerd, dat wil ik graag nog eens een keer meenemen voor een volgende keer. Ik wil graag meer van de wereld zien, dus wat mij betreft is dit niet de laatste keer geweest. Maar eerst heb ik een paar mooie plannen die ik thuis wil verwezenlijken of weer wil gaan oppakken. Zoals ik de vorige keer al zei was het me daar ook een beetje om te doen, om die motivatie weer te vinden. Ik ga nu zien hoe dat gaat verlopen.

En gelukkig hebben we de foto’s nog…. :)